Dziki Zachód

Stałem w miejscu jak ciota kiedy padły strzały w drzwi. Nie wiedziałem co zrobić. Nagle ktoś zaczął rozpaczliwie walić w południowo-wschodnie drzwi. Ale te walenie nie przypominało mutasów. I jeszcze strzały z karabinu, smg i z jakiegoś gnata. To nie są mutasy. Ale jak nie one to co??? Czyżby ludzie? W końcu przypomniałem sobie że stoję na linii strzału. Odskoczyłem pod ścianę i na wszelki wypadek przygotowałem swoje narzędzia lekarskie. Czekałem co się dalej stanie.

Tom szybko wcisnął ygreka na klawiaturze. To nie były mutanty. To nie mogły być mutanty. Wiedział że one nie posługują się bronią. Po pierwsze nie wiedzą jak, a po drugie nie mają jej. Ale cóż. Fakt, faktem jest że trzeba będzie się bronić.

Na ekranie wyświetlił się czarno-biały obraz z kamery. Pod drzwiami stało trzech ludzi w mundurach. Jeden z karabinem, drugi z pistoletem i trzeci z pistoletem maszynowym. Mundury wyglądały tak, jakby przeniesiono na nie piach pustyni, każdy z nich miał na rękach wojskowe rękawice. Tylko żołnierz z pistoletem nosił czapkę, pozostali mieli hełmy. I to właśnie ten z pistoletem dobijał się do drzwi.
Najdziwniejsze było to, że strzelali w pustkę. Pokrzykiwali coś jeden do drugiego, ale elektronik nie rozumiał tych słów. Nie wyglądali na pijanych, albo naćpanych. Byli za to przerażeni i spanikowani, choć nic ich nie goniło. Po chwili w prawym, dolnym rogu ekranu wyświetlił się zminiaturyzowany schemat sektora czterdziestego. Trzy kropki ścisnęły się przy wyjściu, ale pozostałe znikły.
Papa Niedźwiedź odezwał się ponownie.
- Obce jednostki wyeliminowane. Zwalniam blokady.
Tym razem komputer nie pytał o zgodę. Drzwi do wszystkich sektorów stanęły otworem, trzech żołnierzy w pustynnych mundurach wpadło do Centrum jakby ich wszyscy diabli gonili.
Co tam się do cholery stało?...

Nie wiedząc co zrobić, odsunąłem się i czekałem na wroga.. Przygotowując swój miotacz płomieni rozmyślałem co się kryje w sektorze 40. Nagle padły strzały na południowo-w
schodnie drzwi. Czułem strach , ale wiedziałem że muszę być silny. Podszedłem pewnym krokiem do drzwi i wymierzyłem lufą na nie.

Ku memu zdziwieniu, byli to ludzie uzbrojeni w broń. Myślałem że nie mają złych zamiarów, lecz nie byłem pewien. Nagle przyszła wiadomość od Papy Niedźwiedzia. Usłyszałem jego słowa. Powiedział że zagrożenie zostało zniszczone i że blokady zostały zwolnione. Słychać było echo zwolnionych blokad i otwartych drzwi. Nie wiedząc co robić usiadłem pod ścianą i rozmyślałem.

Spojrzałem na drużynę. Dean i Patrick stali przy drzwiach, Veronica stała za jakąś zasłoną a Tom gapił się w monitor komputera. Przyjrzałem się dokładnie obrazowi i zauważyłem trzy postacie dobijające się do drzwi. To był widok z kamery. Po chwili Papa niedźwiedź poinformował nas o zlikwidowaniu obcych jednostek i otworzył wszystkie drzwi. Do pomieszczenie weszło trzech mężczyzn ubranych w mundury uwalone piaskiem, jakby przyszli z pustyni.
- Kim jesteście - rzuciłem nie spuszczając pistoletu.

- Lepiej żeby wasza odpowiedź była jednoznaczna - dodał do słów Davida Dean, który w tej chwili znajdował się przy drzwiach i trzymał na muszce swego Winchestera teoretycznych wrogów. Prawdę mówiąc nie spodziewał się, by paru chłystków zagroziło jemu i jego teoretycznym przyjaciołom. Broń jednak czuwała cały czas.

Dziennik Veronici Garcii:
Marzec 1789 (To są ludzie?):
Usłyszałam pojedyncze kliknięcie na klawiaturze, to Tom coś włączył lub wyłączył. Zaciekawiłam się, więc wychyliłam się i widząc jakiś czarno-biały obraz podszedłem powoli wciąż spoglądając na drzwi. Był to obraz z kamery, widniały na nim trzy postacie w mundurach i widać było, że to oni byli z zewnątrz, ponieważ mieli ubranie w piasku lub to był po prostu kamuflaż nie mogłam do rozpoznać. Dwóch z nich miało hełmy a trzeci czapkę. Byli przerażeni, jednak walili w pusty korytarz, krzyczeli coś do siebie, jednak w tym momencie odwróciłam wzrok powrotem na drzwi. Gdy na ekranie coś się pokazało spojrzałam tam znów. Zostały tylko te trzy kropki ściśnięte przy drzwiach, a reszta zniknęła. Po chwili komputer poinformował nas o zwolnieniu blokady i natychmiast to zrobił. Wszystkie drzwi otworzyły się automatycznie a do naszego schronienia wpadło tych trzech facetów. David wraz z Deanem od razu rzucili się na nich ostrym tonem
- Może tak najpierw sprawdzimy czy nic im nie jest, bo patrzę, że w tym stanie psychicznym nic nie powiedzą

Mężczyzna z pistoletem oddał trzy strzały ostrzegawcze. Kule utkwiły w suficie, ale chyba nie naruszyły instalacji elektrycznej. Mężczyźni uzbrojeni w broń maszynową wymierzyli w Davida i Deana.
- Cofnąć się, skurwiele! - Krzyknął oficer, zaś niepokojący błysk w jego oczach podpowiadał, że facetowi naprawdę odbiło. - Cofnąć się, kurwa, bo powybijam jak psy! Mutasy pierdolone! Pod ścianę, kurwa!
Faceci z Giurzą i AK74 milczeli, klęcząc u boku oszalałego oficera. Ręce im drżały, ale wyglądali na zawodowców, którzy do niejednej dziury w ziemi srali.

Dziennik Veronici Garcii
Marzec 1789(Ci ludzie są pojebani):
*Ci ludzie są pojebani* była to pierwsza myśl, która przemknęła mi przez myśl po tym jak ich dowódca przynajmniej tak mi się zdawało wystrzelił kule w sufit, ale przynajmniej chyba nie uszkodził niczego. Widząc ich miny zorientowałam się, że oni nie żartują i pod wpływem strachu wciąż nie zauważyli, że nie jesteśmy mutasami a zwykłym oddziałem. Spojrzałam na resztę i widząc, że stoją jak słupy machnęłam ręką dając im znak aby coś zrobili, jednak tak aby oni tego nie zauważyli. Ja sama skupiłam się na jednym z odłamków gruzu wlepiając w niego gały i łapiąc się za skronie. Przy pomocy telekinezy starałam się podnieść ten odłamek i rzucić go w stronę, jednego z nich, przynajmniej aby zemdlał, ale wciąż chciałam aby mnie nie zauważyli więc nie wychylała się z kryjówki.

- My mutasy? Chyba was nieźle popierdoliło na tym pustkowiu - zripostował szybko wypowiedź dziwnego przybysza. - A poza tym kurwa nas jest pięciu a was jest trzech. Szybka kalkulacja. Kto wygra?

Tom był wkurwiony. Bardzo wkurwiony. A rzadko się wkurwiał. Nie mógł znieść widoku trzech pedałów, którzy wparowali im do bazy grożąc i wywijając bronią.

- Zamknij się! - Krzyknął oficer, zaś głos mu się "troszkę" załamał. Szarpnął cyngiel ponownie, kula wbiła się w osłonę za którą siedziała Funky. Szkoda też, że gruzów żadnych nie było w podziemiach. Przydałyby się.
- Macie mniejszą siłę ognia. - Oznajmił lodowato żołnierz z Giurzą. - Zresztą, wystarczy że Steve jebnie w tego tam - Wskazał ruchem głowy na Patricka - I wszystko się tu zjara. Tak my, jak i wy. Darujmy sobie bluzgi, bo gówno z tego wyjdzie.
Tymczasem Steve... Cóż. Steve zdążył już zrobić zwrot o stoosiemdziesiąt stopni i wycofać się tam, skąd przyleźli. Już nawet nie strzelał. Po prostu spanikował.

Spojrzałem porozumiewawczo na Deana a następnie na tych wariatów i z nów na Deana a potem na tych gości. Miałem nadzieje że Dean zrozumie co mu próbuje przekazać. Pomału zacząłem celować w gościa z czapką.

Dean równie przeszywającym wzrokiem spojrzał na wroga, by zaraz oddać spojrzenie Davidowi. Stalker raczej zrozumiał o co chodzi człowiekowi. W tym celu szybko przeładował broń i równie okazale zaczął celować. Na chłystka z czapką. Ostrzału jeszcze jednak nie zaczął. Spokojnie czekał na znak.

- Nie radzę. - Wycedził żołnierz z AK74. - Stevenowi odbiło. - Wskazał głową na drzwi z których wyleźli. Dopiero teraz tak Dean jak i David zauważyli, że oficer już jakiś czas temu dostał porządnego jebca i zwiał nie wiadomo dokąd.

Szybko wycelowałem w gościa z AK74 i oddałem 4 strzały w jego stronę. Miałem nadzieję że Dean lub ktoś inny zrobi to samo.

Dean tylko czekał na znak od Davida i gdy tylko on oddał pierwsze strzały Stalker mu dopomógł i także wystrzelił kilka naboi ze swego Winchestera. Cel miał zostać unicestwiony jak najszybciej a owym celem był szanowny pan z AK47.

- Patrick ! - krzyknał nagle Stalker w stronę Pyr'a. - Podjaraj ich !

Kiedy skończyła mu się amunicja doskoczył szybko za coś, aby przeładować broń.

Gdy tylko zobaczył że jego towarzysze broni oddają strzały, spanikował. Przez chwilę nie wiedział co robić. Wycelował z winchestera w głowę tego drugiego bez kałacha. Miał nadzieję trafić. Potem szybkie przeładowanie i szukanie osłony.

Wstałem nie czując strachu i podeszłem do tych cweli celując do nich ostrzegawczo.

Strzały Dave'a nie sięgnęły celu. Kule Deana trafiły żołnierza, ale nie poczyniły żadnych szkód, wbijając się w twardy pancerz noszony pod mundurem. Faceta z kałaszem chyba sam pan Bóg miał w swej opiece.
Mężczyzna z Giurzą wypalił w Patricka, mając nadzieję, że nie trafi go w te cholerne butle.
Trafił. Celował w głowę, a trafił tak niefartownie...
Wybuchł pożar. Patrick zginął na miejscu w eksplozji, żołnierze przed nim zostali ciężko poparzeni. Słychać było krzyki, stało się oczywiste, że wszyscy się tu upieką.
A potem świat zniknął sprzed oczu Toma, wokół którego Papa Niedźwiedź zamknął hermetyczne grodzie przygotowane w centrum sali. W zasadzie była to stalowo-tytanowa izolatka, za którą nic nie miało prawa się dostać.

Dean i David też zostali poparzeni. Tak ciężko, iż pewnym się stało, że umrą za parę godzin. Może nawet szybciej. Jedynymi którzy nie ucierpieli byli Tom, Funky i facet, który zwiał w głąb bazy.

Patrick ginie.

Dziennik Veronici Garcii
[i]Marzec 1789 (Pyro zdechł):
Zaczęła się strzelanina. David i Dean otworzyli ogień, a Patrick stał jak kołek myśląc, że kogoś wystraszy swoją brzydką gębą. Wtedy naprawdę sie wkurzyłam, choć nie miałam zamiaru sie wychylać świadoma czym to grozi. Nagle coś wybuchło, Pyro płonął, a pochwili jego ciało leżało bezwładnie na ziemi, umarł...
... Nie mogłam w to uwierzyć nasza pierwsza walka, a jeden członek zginął. Medyk i Stalker zostali mocno poparzeni, tak samo tych dwóch żołnierzy. Powoli postanowiłam wychylić się z kryjówki, wciąż mierząc w tych skurwieli. Traciłam nad somą panowanie, czułam rosnąca panikę i strach, przynajmniej wydawało mi się, że to strach. Szybko starałam się znależć wzrokiem apteczkę Davida. Mieżąc w czerep jednego z nich podbiegam do niej i podsuwam ją pod jego nos aby zajął się swoimi ranami, a także ranami innych.

- O kurwa! - zaklął głośno i wyraźnie ze względu na mocne poparzenie. O ile sił i tchu ruszył w stronę najbliższej osłony. Jego rany nie powinny zatrzymać go w walce. Ale przydała by się pomoc medyka, który takowy się znajdował.... chociaż w podobnym stanie co stalker.
Dean zawołał w stronę Davida
- Potrzebuję leczenia! -
Cały czas schowany za osłoną. Jeśli przeciwnicy zbliżali się w jego stronę atakował on ich Winchesterem, by za chwilę znów się ukryć.

Sytuacja była, jak to często mawiali dowódcy frontowi, chujowa. Dean mógł tylko marzyć o poruszaniu się, a co dopiero o mówieniu. Skóra płonęła na nim żywcem, razem z ubraniem, i wraz z tymże odpadała, sprawiając stalkerowi niemożliwy ból.
Medyk nie był w lepszej sytuacji, więc tylko Bóg jeden w niebiosach raczy wiedzieć, czego Funky od tego strzępu człeka wymagała.

b]Dziennik Veronici Garcii[/b]
Marzec 1789 (KURWA):
Dean i David mieli poważne kłopoty bo wciąż sie palili. Pomyślałam, że skoro mamy zapasy to powinna być też woda. Szybko podbiegłam tam i zaczęłam szukać wody.

Jeśli ją znajdę szybko leje ją na nich aby ugasić płomienie.

-------------------------------

- Aaaaa KURWA!!! - wrzasnąłem po wybuchu palnika Patricka. Cały się paliłem. Nie dałem rady nic powiedzieć z wyjątkiem ''KURWA''. Wszystko mnie bolało i piekło. Bul był nie do zniesienia. Zobaczyłem jakąś osobę biegającą po pomieszczeniu. Tak to była Veronica. Podsunęła mi moją torbę lekarską i gdzieś pobiegła. Ale co mi z torby kiedy się cały paliłem??? Probowałem się odsunąć od miejsca wybuchu gdzieś pod ścianę kiedy Dean poprosił mnie o pomoc. Nie wiedziałem co zrobić. Bezradnie leżałem w miejscu jęcząc i czekając na cud.

Rozległa się kolejna seria z Giurzy. Płonący żołnierz trzymał palec na cynglu i tłukł na oślep. Większość kul zrykoszetowała od stalowych ścian i podłogi. Jedna skróciła męki gościowi z kałaszem, druga przebiła David'owi rękę.

Funky owszem, znalazła wodę i owszem, polała nią towarzyszy...
...ale wyglądało na to, że napalmu nie idzie ugasić wodą. Przy tej temperaturze woda natychmiast zaczynała wrzeć. Pojedyncze duże krople napalmu prysnęły na spodnie kobiety i na jej ręce. Pojedynczy jęzor ognia oparzył jej twarz, ale poza tym nic się nie stało. Przynajmniej nie była w tak beznadziejnym stanie jak Dean i David. W sumie temu pierwszemu na niezdrowie wyszła ekspresowa kuracja H2O. Wrząca na skórze woda i napalm odbierały mu już świadomość. Czuł, jak białko w jego ciele ścina się jak jajka na patelni. Krew też chyba zmieniła się w napalm. Skóra pękła z trzaskiem, skwierczał tłuszcz i krew.
Stalker umierał.